Verslagen
- Reactie n.a.v. van een teambuildingsprogramma voor medewerkers van een verzorgingstehuis
- Kaart en Kompas cursus, 1-5-'04, Haaksbergen
- Verslag sneeuwschoenwandeltocht Slowakije
- Survivalexpeditie in Takucountry
Reactie n.a.v. van een teambuildingsprogramma voor medewerkers van een verzorgingstehuis
Hoi Marco en Beatka,
Iedereen is enthousiast
over het uitje. Maandag weer aan de slag
gegaan. We hebben nog even kort geëvalueerd over ons functioneren als
team tijdens het uitje. Het viel op dat ons zwakke punt, veel kwekken tijdens
werkoverleg tot er een besluit valt (waar overigens ieder mee kan leven),
ook hier opviel. In het werkoverleg gaan we hier weer opnieuw naar kijken.
Een hele strakke leiding past niet bij de groep maar een beetje meer
structuur is soms zeer wenselijk.
Het valt ons normaal niet op dat we ook positieve punten hebben, we willen
altijd beter. Het zien van wat we wel kunnen/zijn heeft ook positieve energie
aan ons als groep gegeven.
Nogmaals bedankt
voor de goede passende begeleiding!
Kaart
en Kompas cursus, 1-5-'04, Haaksbergen
Op 1 mei 2004, na mijn eerste nogal mislukte TREC wedstrijd, ging ik op cursus
"kaart en kompas lezen". Een uitreksel van deze cursus volgt elders
op deze site. Om half acht vertrok ik thuis, om rond tien uur in Haaksbergen
te zijn. Lange rit...
Een groep van zes cursisten en de leraar Marco Haselbekke (Outlife adventures)
was mijn gezelschap voor die dag. Ik herkende Marco niet gelijk, omdat hij
de baard en snor van de internetfoto afgeschoren had. Van de firma Henk Pen,
door wie en waar de cursus georganiseerd was, deed Ted Lammers mee. Ted is
verantwoordelijk voor de outdoorafdeling van Henk Pen, die groot geworden
is met de verkoop van caravans. De cursussen zijn deels opgezet om kennis
te maken met kompas en gps, waardoor men eerder geneigd is om er een aan te
schaffen. Bij de cursus is een kompas inbegrepen, maar alle soorten kompassen
liggen op tafel en mogen worden uitgetest. Met bijbetaling van het verschil,
kan men een andere nemen. Zelf leg ik 25 euro bij voor de Recta DP 6, een
handig kompas in een compact doosje. De les is pittig en steeds moeten we
oefeningen doen.Aan het eind van de ochtend weet ik al veel meer en moet TREC
toch niet zo moeilijk meer zijn :-)
We krijgen broodjes en soep als lunch en Ted laat nog enkele GPSjes zien.
In principe heb ik wel oren naar de Garmin eTrex Summit, die alles heeft wat
je nodig hebt (mag je eigenlijk wel rijden met zo'n handig dingetje??) en
als we 's middags het bos in trekken om het geleerde in praktijk te brengen,
neemt Ted de Summit mee.
We beginnen in de groep met enkele simpele technieken en als Marco nog het
een en andere heeft uitgelegd, krijgen we met tweeën elk een andere opdracht.
We vertrekken het bos is. De opdrachten bestaan uit coördinaten op kaart
uitzetten, deze berekenen qua afstand en looptijd, vervolgens lopen en zoeken.
Elk van de vier coördinaten heeft zijn eigen moeilijkheid in het vinden
ervan. De eerste bevind zich midden in een bosje. Het exacte punt moeten we
vinden door de coördinaten van een nabij gelegen kruispunt te vergelijken.
We (Ted en ik) besluiten het in stappen west- en noordwaarts te doen en lopen
inderdaad recht op de gele stip op een boom af. We schrijven het nummer op
en gaan naar de volgende. Deze is wat moeilijker. We zitten goed, maar vinden
het nummer niet meteen. Ted gaat op zoek middels zijn GPS en vind het punt
eerder als ik op de gewone manier. Punt drie blijkt een drama, wegen van de
kaart zijn er in het echt niet en we moeten ver omlopen om de paden te volgen.
Dwars door het bos gaat niet, te dicht struikgewas. We vinden met redelijk
veel lopen dan toch punt drie. Punt vier is naar huis en dat vinden we zonder
problemen en zonder kompas.
De anderen hebben niet veel geleden van de kilometers lopen, maar ik wel!
Ik ben niet zo'n loper en ik ben blij dat een van de mannen van het Alpha
Team, waar ook Marco instructeur is, kan paardrijden en heeft toegezegd een
cursus kaart en kompas te paard te komen geven. Deze Alphaman is Jaap Mulder
en was vroeger dierenarts. Hij vind het leuk om zijn outdoorpassie met paarden
te kunnen combineren.
We gaan nog even shoppen
in de inmiddels gesloten winkel. Ik vind een leuk hoofdlampje en koop gelijk
5 kaarthoekmeters, aangezien ik de ene van de cursus nú al verloren
ben!
De lange weg terug naar huis volgt. De dag wordt nog veeel langer, aangezien
ik hierna nachtdienst heb, tot 06.00 uur. Tja, je moet er iets voor over hebben....
Door: Lotje www.flyinghorse.nl
Verslag sneeuwschoenwandeltocht Slowakije.
Dit is eens een andere wandeltocht. Niet zoals wij die gewend zijn te maken, maar bij deze gingen we met sneeuwschoenen door de Hoge Tatra in Slowakije.
Zondagmorgen
om 10.20 ging het vliegtuig richting Praag alwaar enkele personen er achter
kwamen dat als je nog een binnenlandse vlucht voor je kiezen krijgt, het wel
verstandig is om je bagage door te laten labellen naar je eind bestemming.
Gelukkig kwamen ze daar op tijd achter zodat ze niet voor een verassing kwamen
te staan. Na de binnenlandse vlucht naar Kosice waar we werden opgewacht door
Marco Haselbekke (de organisator) die klaar stond om ons af te halen met z'n
busje om ons naar Strba te brengen van waaruit we begonnen aan onze trip.
Later hebben we deze plaats maar basiskamp genoemd omdat we daar toch vaker
kwamen als gepland was.
Eenmaal bij ons logeeradres in Strba te zijn aangekomen hebben we onze bagage
gedumpt en een lekkere bak koffie gedronken, en wodka, kennis gemaakt met
onze gids (we hadden een UIAGM- gids zoals bij al van dit soort tochten.)
waar dit logeeradres ook van was .Na met elkaar kennis te hebben gemaakt werden
de sneeuwschoenen voor de dag gehaald en pasgemaakt naar onze schoenen, dit
geldt ook voor de stijgijzers die we naar later bleek vaker nodig hadden dan
gedacht te hebben , na ook de lawinepieps getest te hebben zijn we naar een
lokaal restaurant gegaan waar we een heerlijk Slowaaks diner hebben genuttigd.
Lawinepieps zijn kleine apparaatjes die continu een signaal uitzenden, mocht
je ondanks alle veiligheids maatregelen toch in een lawine o.i.d. terechtkomen
dan kunnen ze je door dit signaal dat ook ontvangen kan worden door andere
lawinepieps je traceren en je redden, wat echt binnen 15 minuten gebeuren
moet, omdat je overlevingskans daarna met 50% afneemt.
Na de nacht goed te hebben doorgebracht op het logeeradres, waar de wekker om 06.00 uur afging,`waarnaar we een lekker ontbijt genuttigd hebben en tevens onze lunch klaargemaakt voor de dag die voor ons lag werden we met het busje naar Sportava Ubytovña gebracht waar onze gids ons opwachtte en met zijn busje naar het startpunt gebracht om deze trainingsdag te beginnen.
Na
onze daypack te hebben om gehangen en de lawinepieps getest te hebben begonnen
we met frisse moed te lopen. Al gauw werden de sneeuwschoenen ondergebonden
wat het lopen er niet makkelijker op maakte. Het weer was goed we konden redelijk
ver weg kijken (tot aan de volgende berg) en genieten van de stilte die overal
heerste.
Al gauw kwamen we op de ijsvlaktes waar je niet met de sneeuwschoenen kon
lopen dus we wisselden de sneeuwschoenen voor de stijgijzers. Dit vraagt wel
een speciale manier van lopen. Je moet als het ware je voet in de ijslaag
schoppen.
Doordat
er onder de stijgijzers pinnen zitten die door dat 'schoppen' dieper in de
ijslaag komen glijd je niet naar beneden. (scheelt weer een gipsvlucht).
Na een paar uur werd het tijd voor de lunch. Brood met thee uit de thermoskan
die we vanmorgen ook hadden gevuld. We hadden alleen maar warme drank bij
ons .Als je koude drank (water o.i.d.) nuttigde verloor je teveel energie
doordat je lichaam deze op moest warmen. Maar heel langzaam kwam toch de bewolking
naar beneden zodat we op een gegeven moment nog geen 10 meter konden kijken
wat voor ons die toch wel redelijk wat gewend waren toch wel achter de oren
gingen krabben. Hoe moet je je oriënteren als je je eigen positie niet
kunt bepalen? G.P.S hadden we niet bij ons, deze moet je trouwens ook nooit
bij je hebben anders kun je nooit meer verdwalen. Dan komt het nut van een
gids naar voren hij kent het terrein als zijn broekzak. Wij blij.
Op een gegeven moment waren we op het hoogste punt van deze dag namelijk Vel'ke Solisko dit was op 2412,5 mtr. Op deze hoogte hebben we een stuk over deze kam gelopen voordat we aan de afdaling begonnen met de stijgijzers aan. Deze was heftig Ik zal maar niet zeggen wie als eerste een stuk naar beneden gleed inplaats van voorzichtig lopen. Maar we kwamen allemaal ongeschonden beneden aan bij het eindpunt Pod Soliskom dit is een skihut op 1540 mtr. Waar we de inwendige mens wat aanboden. Zoals echte wandelaars gingen we niet met de lift maar we liepen de skihelling af terug naar Sportava Ubytovña waar we met het busje terug werden gebracht naar basiskamp Strba. Daar werd alles nog doorgesproken en er werd ook besloten om de dag erna te gaan gebruiken om de techniek te oefenen om je val te breken als je naar beneden glijdt.
De volgende dag begon zoals de voorgaande vroeg opstaan en lunchpakket klaarmaken waarna we werden weggebracht naar Smokofts waar we de kabeltrein genomen hebben om op een gemakkelijke manier een stuk hoger te komen. Voordat we in de kabelbaan gingen hebben we nog wel even gekeken of er ook nog een kachel instond. Eenmaal boven werd de pas er algauw ingezet nadat we de boomgrens achter ons hadden werden de sneeuwschoenen er al gauw onder gebonden. Het ging al een stuk makkelijker als gisteren, ook het weer zat ons mee, het was gewoon prachtig een heldere hemel en de tempratuur net boven nul heerlijk wandelweer. We liepen richting een berghut die de naam had Hrebienok en op de hoogte van 1960 mtr lag. Eenmaal aangekomen een lunchpauze gehouden waarna we via een steile helling naar beneden gingen. Waar we onderweg enkele technieken beoefenden om je val te breken als je eens naar beneden stuitert. Dat waren leuke glijpartijen van tientallen meters echt heftig.
Nadat
we ons hadden ontdaan van de sneeuw die bijna overal tussen en op zat werd
de terugtocht begonnen naar de kabeltrein die ons weer verder naar beneden
bracht , zodat we uiteindelijk weer terug waren in Strba.
Onze warme maaltijd hebben we genuttigd in een soort motel/chauffeurscafe
het eten was echt uitstekend, maar de bediening , het leek net Fawelty Towers
de menukaarten werden op de tafel gelegd (gesmeten kun je het nog net niet
noemen) Het lege bord werd als het ware onder je weg getrokken (lache). Het
is eigenlijk best leuk om zoiets mee te maken. Deze ober hebben we dus geen
fooi gegeven.
Weer
terug op ons basiskamp werd de uitrusting voor de trekking klaar gemaakt.
Voedselpakketten werden verdeeld Doordat we een extra trainingsdag hebben
gehad ,wat ten kostte ging van de trekking, was dat pakket niet zo heel zwaar
(+/- 2 kg maar) maar de rest weegt ook wel wat. Kleding, slaapzak matje, ijzers
e.d. alles met elkaar weegt toch nog wel gauw zo ongeveer 15 kg. Na enkele
glaasjes wodka vroeg naar bed.
Al vroeg in de morgen ging de wekker en na het ontbijt en de laatste dingen
in de rugzak te hebben gepropt waren we klaar om met de tocht te beginnen.
We werden (weer) met het busje naar het beginpunt gebracht, alwaar we algauw
onze sneeuwschoenen onder moesten binden. Net zoals voorgaande dagen was het
weer fantastisch en konden we van prachtige vergezichten genieten. De gids
waarschuwde ons dat we op moesten passen doordat de tempratuur overdag boven
nul en s'nachts onder nul was dat er een redelijke kans om lawine's te zien.
Nadat we onderweg enkele mensen tegen waren gekomen die door de rangers terug
werden gestuurd omdat ze zonder gids in een lawine gevaarlijk gebied waren
hebben we besloten de tocht toch voort te zetten. Eenmaal halverwege bij de
helling van Koli waar we overheen moesten werd er toch door de gids toch nog
besloten deze niet verder te nemen. We hebben ons 90 graden gedraaid en zijn
weer naar beneden gelopen en gegleden waar we een geschikte plek zijn gaan
zoeken waar we een onderkomen voor de nacht zijn gaan graven.
Ja,
we hebben met z'n allen een snowcave gegraven. Per twee werd er een snowcave
gegraven, dat is een soort hol die je in de sneeuw uitgraaft om de nacht in
door te brengen. Je ligt dus in feite gewoon in een sneeuwhut.
Na enkele uren te hebben gegraven waren we daar mee klaar en kon er gekookt
worden. Een heerlijke pasta maaltijd (veel koolhydraten). Bij onze uitrusting
zaten ook branders en een pannetje. Na gegeten te hebben werd er sneeuw gesmolten
en warm water van gemaakt zodat we daags erna niet zoveel tijd kwijt waren
om water te koken voor het ontbijt.
Na dit diner werd de slaapzak opgezocht, alle kleren die niet nat mochten
worden werden in de slaapzak gedaan de schoenen in een plastic zak die tussen
de slaapzak en de bivakzak gedaan om bevriezen van de schoenveters te voorkomen.
We sliepen dus in een slaapzak die weer in een bivakzak lag om te zorgen dat
de slaapzak droog bleef, dit is het allerbelangrijkste want zonder een goede
nachtrust ben je nergens met dit soort tochten.
Na een goede nachtrust werd alles weer ingepakt een snel ontbijt, enkele hardkeks, mueslirepen, thee en wat noten en we konden er weer tegen aan. We liepen een stuk terug naar Popradske Pleso waar we wat van onze bagage konden achter laten omdat het volgende overnachtings punt een hut was die voorzien is van slaapmateriaal. Na een bak koffie begonnen we aan een stevige klim die zwaar, erg zwaar was. eenmaal aan de top van deze berg de Sedlo pod Ostrvou wat de hoogte had van 1966 mtr konden de stijgijzers van onze schoenen af. We bleven op deze hoogtelijn lopen totdat we op het eindpunt van deze dag waren dat was het "hotel" bij Sliezsky Dom. Onderweg zijn talrijke gemzen waargenomen. Eenmaal bij het hotel aangekomen hing een leuk bordje waar op stond dat er pas na 19.00 uur warm water was, maar wat er niet bij stond was op is op zodat de mensen die om 21.00 uur gingen douchen geen warm water hadden.
De volgende dag zijn we een stuk richting het hoogste punt van de Tatra gelopen nl de Gerlach deze is 2654 mtr hoog. Alwaar we aan de voet van deze berg een klein lunchpauze hebben gehouden. Dan werd het tijd om aan de terugtocht te beginnen. Dus vanaf dat punt werd er bijna allen nog maar gedaald. Eenmaal weer bij de boomgrens aangekomen werd het duidelijk dat de dooi toch wel goed heeft ingezet. We zagen steeds meer gras en stenen dan sneeuw, wat het looptempo wel bevorderde. Eenmaal aangekomen op de ontmoetingsplek waar het busje ons zou oppikken kon je de lucht van de naaldbossen ruiken (heerlijk). We werden teruggebracht naar ons basiskamp waar we onze uitrusting konden drogen en ons zelf wassen waarna ons een afscheidsdiner werd aangeboden.
De
volgende dag stond ons de terugreis naar Nederland te wachten. Omdat we vrij
vroeg in Kocise waren , dat is het locale vliegveld en het een na grootste
plaats van Slowakije, hebben we nog wat rond gelopen in het centrum en wat
van de natuur daar genoten.
Afscheid van de gids genomen en op het vliegtuig gestapt was nu nog het enigste
wat ons restte.
Al met al een zware maar een geslaagde vakantie...
Mochten er mensen zijn die dit ook wat lijkt, surf dan snel door de website van Outlife heen.
Met avontuurlijk groeten Gerard Nijhuis
Survivalexpeditie
in Takucountry
Na mijn aankomst
in het dorpje Atlin (British Columbia), ca 100 km ten zuiden van de grens
met Yukon, heb ik eerst een week rustig kunnen acclimatiseren, voorbereiden
en plannen.
Het plan was om met een klein team, bestaande uit 3 vooraanstaande gidsen
van Taku Adventures (Bart, Marc en Marco) en één avontuurlijk
ingestelde Belg (Paul), een survivalexpeditie te gaan ondernemen en te verfilmen.
Deze survivalexpeditie zou een aantal elementen moeten gaan bevatten; het
verkennen van de onbekende Sloko-vallei, het beklimmen van de aangrenzende
bergtop "Paradise Peak", het doorschrijden van een wildstromende
gletsjerrivier in dezelfde vallei om vervolgens onze weg te vinden naar een
indiaans visserskamp, "Kuthai Lake" genaamd. Dit alles zou zo'n
14 dagen gaan duren. Om het geheel een écht survivalkarakter te geven,
gingen we op pad met ieder slechts zo'n 400 gram rijst, 2 pakje noodles en
een minimale hoeveelheid suiker en specerijen. Dit zou betekenen dat we onderweg
verplicht zouden zijn ons voedsel uit de wildernis te vergaren.
Op 4 augustus lieten we ons, na een laatste geciviliseerd ontbijt, per watervliegtuig
afzetten op "Sloko Lake", aan het begin van de "Sloko Valley".
We waren nu echt op onszelf aangewezen.
De eerste dag
verkennen we een 2 km verderop gelegen waterval. Na even genoten te hebben
van het aanschouwen van het bulderende water, spannen we aan de oever van
het meer ons plastic zeiltje tussen de bomen, als onderkomen voor de nacht.
Tijdens deze korte verkenning zagen we al dat het geen gemakkelijke opgave
zou gaan worden. Door de grove kaartschaal (hoogtelijnen slechts elke 100m)
vallen sommige steile kliffen en kloven weg op de kaart, waardoor het terrein
in werkelijkheid wel eens tegen kan vallen. Door de onherbergzaamheid is het
gebied nooit gedetailleerd in kaart gebracht. Er zijn slechts kaarten verkrijgbaar
in de schaal 1:250.000, wat vergelijkbaar is met een gemiddelde wegenkaart
in Nederland. We besluiten de volgende dag zo snel mogelijk boven de boomgrens
uit te stijgen, waar we tenminste geen last hebben van de dichte sparrenbossen.
Traverserend proberen we op hoogte te blijven, maar al snel komen we voor
het eerste ravijn te staan, wat op de kaart een klein kabbelend beekje lijkt
te zijn. Diverse omzeilingen, en een ondergrond van losse rotsstructuren bepalen
het beeld van de komende dagen. Tevens wordt Bart, één van de
teamleden ziek. Na 5 lange dagen hebben we slechts zo'n 25 kaartkilometers
afgelegd. De top van "Paradise Peak" zijn we inmiddels 700m lager
gepasseerd. Een beklimming van deze rotspartij was zowel zonder als mét
klimtechnische uitrusting een levensgevaarlijke onderneming geweest, gezien
de losse structuur van het gesteente. Tevens is onze energievoorraad behoorlijk
aan het uitputten. Tijdens de dagen die we nu onderweg zijn, hebben we onze
2x dagelijkse rijstmaaltijden slechts kunnen aanvullen met een verdwaalde
Blue- of Bearberry en wat groenvoer in de vorm van wilgenroos, duizendblad
en bevernel. Energierijkere voeding, zoals grondeekhoorns, Grouse of sneeuwhoen
was in de verste verte niet te bekennen.
Daarom en in het bijzonder in verband met de ernstig verslechterende toestand
van onze zieke vriend, besluiten we één dag rust te houden.
Deze rustdag besluiten we gedrieën een kleine dagtocht te maken.naar
een aantal bergmeertjes, in de hoop enig voedsel te kunnen verzamelen. En
wat dacht je…..voedselaanbod! Een koppel sneeuwhoenders vliegt op. Zouden
we één van deze gevleugelde vrienden kunnen bemachtigen voor
onze gevulde kippensoep? Na uren op de beesten gejaagd te hebben met onze
zelfgemaakte katapult, is het eindelijk raak. We nemen de buit mee naar ons
kampje, alwaar we er soep van trekken om een zo hoog mogelijk rendement te
hebben van onze vangst.
Ondanks dat de toestand van Bart nog niet veel verbeterd is, besluiten we
de volgende dag toch om onze tocht te vervolgen om zo snel mogelijk een vruchtbaar
gebied op te zoeken. Na een lastige afdaling door een verbrand bos, waar we
kruipend en klimmend de omgevallen boomstammen trotseren, staat het doorschrijden
van de "Sloko River" op het programma, met de bedoeling om 's avonds
aan de andere oever ons kamp op te slaan. We lopen stroomafwaarts langs de
oever, op zoek naar een geschikte plaats om veilig aan de overkant te komen.
We kijken elkaar af en toe aan alsof we willen zeggen:"Zou het hier kunnen?
Nee, toch maar even verderop kijken." De rivier is écht wild!
Als we denken een geschikte plek te hebben gevonden, daar waar de stenen net
onder het wateroppervlak lijken te liggen, besluiten we over te steken. We
maken ons gereed voor een nat pak, dus we pakken alle spullen die absoluut
niet nat mogen worden in waterdichte zakken of plastic. We besluiten naast
elkaar over te steken, waarbij we gezamenlijk een sterke boomstam ter hoogte
van onze borst horizontaal vasthouden. Op deze manier kan de persoon die het
meest stroomopwaarts loopt, 'tegen' het watergeweld ingeduwd worden. De rest
loopt in het keerwater van de persoon stroomopwaarts van hem. In het heetst
van de strijd buigen we iets te veel stroomafwaarts af. Hierdoor komt Marc,
die aan het begin van de lijn loopt, plots in een dieper gedeelte. Hij gaat
onderuit en de groep slaat uiteen. Het is nu ieder voor zich! Ik zwem, zoals
mij geleerd is tijdens de Rescue3-trainingen, licht geschaard t.o.v. de stroming,
als een dolle naar de oever met de rugzak nog op m'n rug. Als ik met m'n handen
vaste grond voel, kan ik in rustig water uit de ijskoude rivier klimmen. Tijdens
mijn zwempartij zag ik de andere teamleden verder stroomafwaarts zwemmen,
waarvan Marc niet goed de oever leek te kunnen bereiken. Zodra ik op de kant
ben, gooi ik mijn rugzak af en zoek ik, rennend door de wilgenstruiken, meteen
naar m'n afgedreven kameraad. Gelukkig, ik hoorde een "help" roep
van zijn stem. Hij blijkt zich nog net aan een tak vastgeklampt te kunnen
hebben. We helpen hem z'n rugzak af te doen en hijsen hem op de oever. Door
en door nat, maar gelukkig zijn we allemaal ongedeerd aan de overkant gekomen.
We slaan snel ons kamp op en drogen onze kleren in de resterende avondzon.
Dan pas besef je het grote voordeel van sneldrogende kleding en thermo-ondergoed.
De volgende dag trekken we verder door een zelfde soort verbrand bos als de
dag ervoor. Alleen nu gaat het bergopwaarts. Doodvermoeiend! Ondanks dat,
bedenken we humoristisch een naam voor dit "spelletje": boomdansen.
Opeens ontdekken we een duidelijke trail, die waarschijnlijk gemaakt is tijdens
het bestrijden van de bosbrand tientallen jaren geleden. We kunnen de trail
een tijdje volgen en even opgelucht ademhalen. Onderweg plukken we gretig
de Blueberries (bosbessen), die langs de kant van de trail staan. We verzamelen
ook wat bessen voor het ontbijt van de volgende dag.
Het voedselaanbod wordt langzaam wat weelderiger. Af en toe vliegt er een
Grouse open we proberen hem in de pan te krijgen. Maar het schieten met de
katapult vereist nog enige oefening. We naderen "Pike Lake" (vrij
vertaald "Snoekmeer"). Gelukkig wordt het terrein iets beter begaanbaar.
De dichte sparrenbossen worden afgewisseld met open dennenbossen. Opeens stopt
de eerste man. Hij wijst naar een plek onder een grote spar. "Een Grouse",
fluistert hij. We halen ons primitieve schiettuig te voorschijn en beginnen
het beest te beschieten. De steentje vliegen rakelings langs hem heen, maar
hij blijft roerloos zitten. Dat is nou waarom ze deze hoenderachtige ook wel
"fool hen" noemen. Voor de derde keer zet ik m'n katapult op spanning,
richt en……"Ja!" Ik raak het dier precies op z'n kop. Eindelijk
weer een stukje vlees.
Pike Lake ziet er niet erg levendig uit, dus gelukkig hebben we een gegrild
haantje boven ons knisperende kampvuurtje. We laten ons de buit heerlijk smaken.
De volgende dag trekken we, met een stuk meer energie verder, al is het wellicht
alleen psychisch. We volgen een deel van de historische Telegraph trail. Onderweg
komen we langs een meertje waar de forellen boven het water uitspringen. We
rusten hier even en besluiten een hengeltje uit te gooien. Na enkele worpen
is het bingo. In totaal halen we ruim een kilo vis boven water. Na een uurtje
vervolgen we onze tocht. Enkele kilometers verder, horen we wederom het bekende
fladderende geluid van een Grouse… en nog één …. en
nog één. 's Avonds hebben we voor het eerst sinds 11 dagen een
volledige maaltijd. Als voorafje een vissoep van de koppen en staarten van
de vissen, aangevuld met verse groente van moeder natuur. Als hoofdgerecht
ieder een gegrilde forel en een flink stuk gegrilde Grouse. Als dessert een
kop "Labrador thee" (Ledum Groenlandicum), waar Pickwick niet tegenop
kan.
Na de maaltijd waag ik nog een kansje om de maaltijd van de volgende dag aan
de haak te slaan. Na een uurtje denk ik: "Ik stop er zo mee." Dan
opeens wordt m'n lijn meegetrokken en komt mijn hengel op spanning te staan.
Ik haal m'n lijn in en zie een behoorlijke Snoek heftig tegenspartelen. Toch
slaag ik erin om hem op de kant te slepen en verlos het beest zo snel mogelijk
uit zijn lijden. Het is een flinke knaap van 75cm lang. Hiermee is de maaltijd
voor de volgende dag veilig gesteld. Tevreden rol ik onder m'n shelter, die
dit keer geheel uit natuurlijke materialen bestaat. Dennentakken, dakpansgewijs
gelegd, zorgen voor de afvoer van de regenbui, die 's nachts mijn onderkomen
beproeft.
We gebruiken de andere dag om de verse vis te bereiden op een zelfgemaakt
rooster van wilgentakken. Tevens maken we attributen, die ons kunnen helpen
bij het vergaren van ons voedsel. Ik houd mij bezig met het maken van een
pijl en boog. Alleen het zoeken naar een geschikte wilgentak neemt al meer
dan een uur in beslag. Een goede pijl en boog kan zeer effectief zijn voor
het jagen op klein wild. 's Avonds tijdens het inmiddels gebruikelijke visuurtje
is het wederom raak. Dit keer haal ik een 80cm lange snoek boven water.
De laatste dagen van onze expeditie verblijven we nabij het indiaanse visserskamp.
We worden hartelijk begroet door de mensen op het kamp, die allen afstammelingen
zijn van de oorspronkelijke bevolking van dit land. De gast heer biedt ons
een grote schaal met glimmende, vuurrode kersen aan. Slik! We appreciëren
het aanbod, maar we leggen uit dat we tot de laatste dag willen leven van
wat de wildernis ons schenkt. We zondigen slechts met een kop koffie. Op onze
kampplaats bouwen we een smokehouse van verse populierenstammetjes en dennentakken.
Hierin bereiden we onze vis voor het avondmaal en het ontbijt van de volgende
dag. De resterende dagen gebruiken we voor het beproeven van diverse survivaltechnieken,
zoals het plaatsen van strikken, het maken van vuur d.m.v. een magnesiumstick
en een vuurboog, het verder perfectioneren van de pijl en boog en de schietvaardigheid
ermee. De maaltijden lijken ééntonig te worden, maar overheerlijk.
Snoek wordt afgewisseld met zalm. Deze laatste vis is uitzonderlijk moeilijk
te vangen. Tijdens de reis van de oceaan naar haar geboorteplaats, om daar
te paren en te sterven, eet de zalm niets meer. Zij is dus ook niet te verleiden
om in het haakje aan onze vislijn te bijten. De enige manier om de zalm te
vangen is met de hand of met een speer. Bart vangt er één met
zijn handen en is in deze actie tot boven z'n broeksriem nat geworden. Het
ontbijt bestaat uit vers geplukte kraaiheide bessen, die in de omgeving groeien.
We brengen ze op smaak met het laatste restje suiker, aangezien de kraaiheide
bes puur een wat bittere nasmaak heeft.
De laatste avond worden we door onze indiaanse buren uitgenodigd voor een
afsluitend diner. Als 'voorafje' wordt ons "fried Bannock" opgediend.
Een traditioneel indiaans gerecht, wat nog het beste te vergelijken is met
onze Nederlandse oliebol. We likken onze vingers erbij af. Het hoofdgerecht
bestaat uit rundvlees met een heerlijke jus, gepofte aardappelen en salade.
Ondanks onze sterk gekrompen maag, bunkeren we als wolven aan een elandenkarkas.
De volgende ochtend moeten we afscheid nemen van onze sympathieke, gastvrije
vrienden. Het watervliegtuig landt veilloos als een zwaan op het rimpelloze
meer. We pakken onze rugzakken en enkele minuten daarna stijgen we op om zo'n
kwartier later voor de kust van het historische goudzoekersdorpje Atlin weer
tot een veilige landing te komen.
We kunnen tevreden
terug kijken op een zware, maar avontuurlijke en zeer geslaagde expeditie.
We hebben onszelf eens temeer bewezen, dat een menselijk lichaam meer aan
kan dan je zou denken en dat het écht mogelijk is om in een survivalsituatie
met een minimum aan middelen te leven van hetgeen de wildernis ons schenkt.
De belangrijkste elementen om dit te bereiken zijn kennis, een gezond verstand
en, het belangrijkste, een groot overlevingsinstinct.
Binnenkort zal van deze survivalexpeditie een film te verkrijgen zijn. Meer informatie over de verkrijgbaarheid van deze film en over nog meer avontuurlijke reizen kunt U terecht op www.takuadventures.nl & www.outlife.nl
Marco Haselbekke
OutLife Adventures
